ارواښاد حمید مومند شعرونه

ارواښاد حمید مومند شعرونه 

د پیښور سهیل-لویدیځ لورته  وبډه بیری ته نږدې د ماشو خیلو په نوم یو وړوکی کلی پروت دی ، چې ورته د مشهور موشکاف شاعر عبدالحمید ماشو خیل  سربڼی مومند د زو کړې، استوګنې او د ښخیدو فخر ور په نصیب شویدی.دومره جوته شوی چې ده د د لسمی پیړۍ په ورستیو کې ژوند کاوه د اویا کلو په حدودو کییی عمر  کړی  دی، یعنی د رحمان با با همعصره ګنل کیدای شی.

په پښتو ، فارسی او عربی ښه پوهیده، دی چا د پښتو سعدی ،چا دپښتو بیدل او چا د پښتو فردوسی او نظامی ګڼلی او ځینو بیا ورته د موشکاف لقب ورکړی او دیوان یی ورته دُر او مرجان ګڼلی دی

ماشو خیل په پښتو کې د هندی ادبی سبک علمبردار او استاد ګڼل کیږی

تر اوسه دده دری قلمی اثار موندل شوی:

۱.دیوان (دُر او مرجان) چی ۲۷۴ غزلی،یو مخمس ،یو مسدس،دوه څلوریځې چې ټول ۲۶۰۱ شعره پکی دی او څلور پلا چاپ شوی دی..

۲.د شاه او ګدا قصه چې هلالی لیکلی او حمید په پښتو مثنوی ترجمه کړی ده.او ښاغلې همیش خلیل چاپ کړی ده.

۳.د مولا نا غنیمت د نیرنګ عشق    چی حمید بابایی دپښتو منظومه ترجمه کړې ده.

له ټول او لوی دین سره سره چی حمید بابا یی پر افغانی ادب لری مبارک قبر یی په داسی حالت ویجاړ پروت دی چې د سړی زړه پری سوځی او د با احساسه افغانانو پاملرنې ته سترګې په لاره دی.( د دیوان پر څلورم چاپ د ښاغلی سید انورالحق جیلانید سریزی نه )  

دشعرنمونه په لاندی ډول ده:

غزل

محــــــبت کــــــړم دخــــوبانــواوښ پــه نته   

د هــــــر چــــــا د ظلم بار وړم بـــــــې منـــــــته

د ښکاری په دودجــــاروځم تــــــرهـــر بوټی

درسته ورځ د یــــــــوه ښـــــــــــکار له محبته

پروت په وینو کې لت پت ښه یم په پت کې

نه دســــروزروپـــــــه تـخـــــت باندې بې پته

د کمــــال کعــــبه بـــــــه هـــله شی در پـــیښه

کـــــــــه دلار دکمـــــینـــــی نـــــه کـــــړه غلطه

طلبوه ســــرفــــــرازی پّــــه ســـرکـــوزۍ کې

را کــــــــوزیــــــږی پـــــه هډوکی هما ښکته

چې د عشق د سپـــکاوی درنښت مې ولید

بـــــی پــــرواشــــــوم د نـــــاصح لـــه ملامته

هــــــغه تــــشې شړومبې شاربی سروری کا

چې ښادی غـــــــواړی بــــــې غمه بی محنته

که هر څو یی پــــــه ر ضـــــااوپـه صلاح وی

ویـــــــره بـــــــویـــــه د رقیـــــب لــــه شیطنته

کـــــه د ښکـــــــلو ددرګـــــاه ګــــدایی مومم 

هی تــــــوبــــــــه د محمد شـــــاه لــه سلطنته

چـــــــې مـــــې خټــې فرښتو په لاس اخښلی

لا هـــــالـــــه مـــې بوی دعشق  تلو له طینته

څو د پښې دتورتـــــــارونــــــه وی نیــــــولی

بـــــــاز بــــــه لاس لـــــــره درنــــه شی قراغته

چې نا صح په ترک د عشق څـــــه درته وایی

و دوزخ تــــــــه دی  وبــــــاســـــی لــــــه جنته

د آشنا د محبت پــــــه لــــــوی سفــــــر کـــې

د حمــــــــید د تـــــــندی پیـــــټی یی صورته